خوش صداترین شنونده دنیا

شنیدن به قدر در آغوش گرفتن احساس خوب داره.
و حرفهام با تو حیف نمیشه ابتر نمی مونه تو کلمات منو تا جرعه آخر سر میکشی.
گوارای وجودم که دارمت رفیق.

صفحه ی دارت بودن ایثار نیست

آدمها چون عادت کردن برای رنج هاشون احترام قائل باشن؛ چون رنج به زندگیشون معنا میده؛ نمیتونن باورکنن بخاطر چیزی درد کشیدن که ارزشش رو نداشته.
زخمهاشون رو نشون میدن و میگن اون باعث همه ی این زخمهاست! مگه میشه دوستش نداشته باشم.

دلشوره ی ما بود، دل آرام جهان شد*

سعدی میخونم و تو نمیدونی در غزلهاش چقدر ازت یاد کرده.

*عنوان از حامد عسکری

جهت اطلاع

دبیرستانی که بودم جز چند تا دوست مجازی ثابتم هر وبلاگی رو باز میکردم یکی در بحران عاطفی بود!
فکر میکردم مگه اینها کاری ندارن جز عاشق شدن؟
دوازده سال گذشته و من یک کامنت اعتراضی از دوستی ناشناس درباره محتوای اینجا دریافت کردم که نوشتن خسته شدن ازین چیزای تکراری! دوست نادیده ی عزیزم؛ مرسی از تذکرت

دلبر که جان فرسود از او*

از بابابزرگم پرسیدم چه طوری سیگار بعد از ۴۰ سال ترک کردی؟ گفت طلاقش دادم.
به خنده گفتم دلت نخواست برگرده سر خونه زندگیش؟ گفت نه دیگه شوهر کرده بود.
آدم یا سیگاری هست یا نیست؛ وقتی چند روز میشد نباشه پس چند سال هم میشد.

در درون کعبه رسم قبله نیست*

پست " به کی سلام کنم" رو که مجدد میخوندم فکر کردم مگه ممکنه دوست داشتن بیهوده باشه؟
دوست داشتن؛ عشق...خسته میشه اما شکست نمیخوره. کم سو و بی فروغ میشه اما این به معنی بیهودگی نیست

گره دندان دست قیچی

به بهانه عید رفتم سراغش. چند شب قبلش بحثمون شد و در آستانه یک نیمچه قهر عمیق بودیم.

گفت اومدنت یعنی اشتباهت رو پذیرفتی دیگه؟ گفتم دلتنگیم رو پذیرفتم.

وگرنه هنوزم حس نمیکنم اشتباه از من بوده یا حداقل به خطایی که کردم آگاه نیستم.حتی یه کم هم ازت دلخورم بابت رفتارت ولی فدای سر دلتنگی.

آدم آهنی

روانشناس ها چنان راحت تجویز میکنند : گذشته را کنار بگذارید! یا به گذشته فکر نکنید! که گاهی با خودم می اندیشم شاید آنها در دنیای ما و عواطف انسانی زندگی نکرده اند.
کریستین بوبن، بیهوده

حدیث نفس

رفتم تو لاک خودم؛ خیلی وقته اونجا نبودم. هیچی سر جاش نیست. باید همه چیز رو مرتب کنم.
کلی تناقض در خودم پیدا میکنم؛ کلی اضافات که لازم ندارم....سبک تر هم میشه زندگی کرد.با آرامش بیشتر بدون اینکه فکر کنیم بهترین باشیم.

به کی سلام کنم؟*

سلام بر آنان که بیهوده دوستشان داشتم.

محمود درویش