از یه نبرد سخت برگشتم ولی خوبم.
من بلدم خوب بشم و این مهمترین چیزی هست که بلدم.
دیروز از پل هوایی رفتم طرف دیگه اتوبان مانتوم رو از خشکشویی بگیرم. داشتم فکر میکردم به حرف منصوره؛ به شبی که رستوران ایتالیایی خانه هنرمندان طلبکار نشسته بودم روبه روش در حالیکه منگ و بدحال بودم. منصوره گفت فاطمه زندگی یه بلیت شانسِ حتی در بدترین روزهاش؛ گفت بخاطر هیچ آدمی نمیر، حتی برای خودت. تا بلیتت جا داره زندگی کن.
امروز
امشب
آخرین تصویرم از تو بود...
باور کنی یا نه آخرین قابم از تو رو در ذهنم ثبت کردم.
و تمام
با آرامش، در صلح و خسته و ناامید
زیباترین بخش داستانم باتو همین "ناامیدی" بود.
من چرا این همه نشانه خطرناک نادیده گرفتم؟!
اینکه آدمی حریم خصوصی نداره
بزدل ( ترسو نه! ) بودن را به احتیاط ربط می دهد.
همین دوتا کافی بود... چرا نادیده گرفتم!
خیلی وقت پیش جلسه مشاوره آنلاین داشتیم.
یک جایی به بعد فقط صدای گریه های او بود و خنده های عصبی من!
جلسه بعد مشاورمون به من گفت حتی شنیدن صدای گریه یه مرد تکان دهنده و دلخراش هست؛ گفتم بهتره به ماجرا هندی نگاه نکنیم.آبی که با تعرق دفع نشده، با گریه دفع شده.
هیچ وقت خودم رو انقدر بی رحم ندیده بودم، هیچ وقت انقدر درد نکشیده بودم...چرا چرا الان که خوب فکر میکنم روزی که در یخچال سردخونه رو باز کردن و گفتن این مادر شماست؛ اون روز هم درد تا مغز استخوانم پیچیده بود و به گریه های بقیه در دلم خندیده بودم. شاید چون فکر میکردم احمقن که مرگ مامان باور کردن، مامان انقدر قوی بود که خودش را از چنگ مرگ نجات بدهد.