دیشب از جلسه قرآن که برمیگشتیم یه آقای روحانی جمله ی بالا رو به ما گفتن. گویا از حکمت های نهج البلاغه ست. که خداوند به قدر مصیبت صبرش رو عطا میکنن و بی تابی اجر صبر رو زائل میکنه.
من که نمیفهمم چی به چیه؛ فقط نوشتم که یادم بمونه.
دیشب از جلسه قرآن که برمیگشتیم یه آقای روحانی جمله ی بالا رو به ما گفتن. گویا از حکمت های نهج البلاغه ست. که خداوند به قدر مصیبت صبرش رو عطا میکنن و بی تابی اجر صبر رو زائل میکنه.
من که نمیفهمم چی به چیه؛ فقط نوشتم که یادم بمونه.