هر وقت یه سوال اینطوری به ذهنم میاد یاد حرف روانشناسم می افتم؛ میگفت سوسک ها هیچ وقت درباره معنی و هدف زندگی از خودشون سوالی نمیکنن اما با لذت زندگی میکنن. اما چون سوسک نیستم چند روزه دارم فکر میکنم ما عمیقا آدمها رو دوست داریم و ممکنه این بین چند نفری رو خارج از دایره مهر بدونیم یا اینکه از همه متنفرین و فقط عده ای رو از نفرت خارج کردیم و دوست داریم؛ حتی ممکنه آدمها برامون بی اهمیت باشن...ما کدومیم؟!