دلم نمیخواد ازین نوستالژی بازها بشم همش غرق خاطرات هستن اما دوست دارم خودم رو یاد بگیرم.
هر آدمی یه تعریف یک نفری داره که در اون تعریف نباید پدر و مادر و ملیت و فرزند و همسر و تخصص و شغل و تفریح و .... باشه. تعریفی که به هیچ کدوم از اینها وابسته نیست. دارم خودم رو پیدا میکنم و صد درصد مطمئنم پروسه ی غم باری نیست گرچه سخته.
بچه های مدرسه روی هم نوشابه ریختن و صورت همدیگه رو با ماژیک خط خطی کردن. انقدر خوشحال بودن و لذت می بردن که به خودم گفتم چیزی نگم. آخر سالی بذار لذت ببرن از نقض قوانین :)
صدای مامان تو خونه می پیچید: قربونت برم هوا گرم شده تشنه ای عزیزم؟ به خنده میگفتم مامان با منی؟ ولی میدونستم یا با گلدونهاست یا کبوترهای پشت پنجره.
شبها کنار امید تو حیاط میخوابیدم. صبح ها که بیدار میشدم جاش خالی بود و رفته بود سرکار. به قدری بچه بودم که دعا میکردم همه ی فرداها جمعه باشن بیدار میشم هنوز امید کنارم خوابیده باشه. هنوز نامه ای که روز تولد سی سالگیش نوشتم دارم: داداش امید من نمیخوام بمیری؛ سی سال خیلی زیاده. کاش زنده نمونم پیرشدنت رو ببینم.
ولی الان خوشحالم که زنده ام تا گذر روزهای امید رو ببینم.
*عنوان از هوشنگ ابتهاج
رنج های عظیم موجب میشود رنج های کوچکتر دیگر احساس نشوند.
یالوم
خیلی از مواردی که در زندگی به پشتوانه عرف یا شرع به عنوان قاعده پذیرفتیم و رعایت میکنیم صرفا اعمال سلیقه ست. یعنی ممکنه درست های ما درست های قابل اتکایی نباشه حتی اگر همه رعایت میکنن.