امیرحافظ پسرم
این روزها بیش از آن که مادر تو باشم مشغول خودم هستم، مگر نه اینکه اگر نتوانم خوب خودم باشم برای تو هم اثرگزار و کارامد نخواهم بود.
ازت عذرخواهی نمیکنم که مشغول خودم هستم و امیدوارم تو هم در مسیر وظایفی که نسبت به خودت داری؛ کوشا و دقیق باشی.
بااحترام و عشق، مادرت
*از شیخ اجل، سعدی
امیرحافظم
به موقع ناامید شدن موهبت بزرگی هست که آدمهای کمی ازش بهره می برند.
به عنوان یک مادر و یک دوست امیدوارم بتونم بهت یاد بدم که به موقع رها کنی و مراقب اتلاف انرژی و وقتت باشی.
فقط دچار شک هستم که اگر بدونی در زندگیم چقدر در زمان نامناسب ناامید شدم شاید دیگه دوستم نمونی و فقط بتونم در نقش یک مادر شناسنامه ای کنارت باشم.
اما راست گفتن ارزشش رو داره، گو اینکه با نشان دادن ضعف خودم بتونم تشویقت کنم شجاع باشی و از واقعیت خودت نترسی.
با جانی مملو از عشق به تو، فاطمه
امیرحافظ؛ میدونی پسرم
فکر میکنم مهمترین چیزی که دوست دارم یاد بگیری این هست که از از دست دادن نترسی؛ از دست دادن خودِ زندگی هست. و زندگی حتی با از دست دادن های مکرر هنوز هم شکوه خودش رو داره.
باعشق به تو
مامان فاطمه
دیروز تولد ۹۰ سالگی ات بود اما میدانی؛ من از همه ی سالهایی که از آن تو شد فقط ۲۷ بهار باتو بودم. هرگز فراموشت نمیکنم...
یه حال خوشی به رگهام دویده
یه حال خوشی روی پوستم نشسته که با همه ی سختیهاش دلپذیره؛ قشنگه.
این شبها و روزها رو هرگز در رویاهام هم نمی دیدم
حالم با خودم خوبه. خیلی خوب
و این دستاورد باارزشی هست که در ۳۳ سالگی بهش رسیدم.
ده روز پیش از خواب بیدار شدم و به یکباره شادی منو بغل کرد؛ چهارشنبه ی قبل بود.
چه ساده زندگی تغییر میکنه و چه سرسختیم ما که تاب میاریم تا به روزهای تغییر برسیم.
دارم دنبال کار جدید میگردم و از همیشه خوشحالترم.
بعد از سالها بالاخره رسیدم. بالاخره شد.
تو شیرین ترین تلخی زندگی منی؛ خواستنی ترین سختی و دلپذیرترین جنگِ جهانم.
حواسم هست بی تابی نکنم؛ در عشق تاب آوردن همه چیز است.