داشتم بهش نگاه میکردم و از خودم میپرسیدم راستی چرا برام انقدر شکوه داشت؟ بابت کدوم فضیلتش؟ چرا روزگاری دوستش داشتم؟
گمان میکنم وقتی کسی رو ترک کردی دوست نداشتنش فاجعه نیست؛ فاجعه وقتی محقق شده که کنارش باشی و روزی هزاربار از خودت بپرسی چرا موندم؟چرا هنوز موندم؟ چرا نمیرم؟!
حرف برای گفتن زیاد داشتم اما جوابهای تو رو میدونم پس نمیگم.
ببخش که دلم برای تکرار گذشته ی مزخرفمون تنگ نشده.
آدم گاهی برمیگرده به پشت سرش نگاه میکنه می بینه چقدر خراب کرده
می بینه کلی باید زحمت بکشه که بتونه خرابی ها رو آباد کنه
تازه اگر بشه؛ که سخت هم میشه.
+آدم منم
یه روزهایی از زندگی هست که مثل داغ یاد همه می مونه.
هم اونی که خودش خطا کرده و هم کسی که خطا رو دیده.
عزیزدلم
ذهن، ما رو درباره چیزهایی که نداریم فریب میده و اهمیت اونها رو برای ما صدچندان نشون میده درحالی که واقعیت نداره.
همیشه دقت کن ارزش داشته هات رو به دلیل در دسترس بودن ناچیز و کم نبینی. ابزارهای باارزش تو برای خوب زیستن همین داشته ها هستن و فقط انسانی که فاقد تعقل و منطق باشه بجای بهره مندی از داشته هاش در مسیر رشد؛ به ابزارهای دیگران غبطه میخوره که این کار به تنهایی فلج کننده ترین انتخاب هست.
وقتی ما در ازای کم فروشی و کم شعوری دیگران با باج دادن و حسن نیت سر و ته قصیه رو هم میاریم داریم از عزت نفسمون هزینه میکنیم و این کار مشابه این هست که برای پذیرایی از میهمان گوشت تنمون رو کباب کنیم تا پذیرایی جانانه ای کرده باشیم.
محبت برای آدمها مثل ادویه ست برای غذا؛ به قاعده که نباشه هرچه هست رو بر فنا میده.
مصداق بارز زجرکش کردن یه انسان میتونه این باشه که بهش احساس ناکافی بودن بدی.
از آدمهایی که در شما تولید عقده و زخم روانی می‌کنند جدا بپرهیزید.
قاطعانه تصمیم گرفتم عشقت رو نداشته باشم.
احساس آزادی میکنم
بی حسرت
بی دلتنگی
پیش به سوی روزهای تازه
حالم خیلی خوبه
قدرشناس خودم هستم که جرئت کردم ترکت کنم.