خیلی دوست دارم ازش بپرسم اگر من نبودم سرمایه چند صد هزارتومتی چند ده میلیاردی میشد یا نه؛ اگر صبوری ها و همراهی ها و ایده پردازی ها و همکاری های من نبود...و شب بیداری و سخت کوشی خودش.
قدرشناسی خاصی ازش ندیدم در این هفت سال همراهی؛ پس انرژی نمیگذازم برای اعتراض و عبور میکنم ازش...
با لبخند رضایت رد میشم ازش در حالیکه داره از لگو رونمایی میکنه.
سیزده ساله که زندگی برای من داره کش میاد و به آهستگی و کند میگذره...
سیزده سال زندگی رو یه طور دیگه به خودم بدهکارم؛ تا ۴۲ سالگیم.
به سبد گلهای رزسفید و ارکیده نگاه میکنم و یادم میاد چقدر خودم رو نادیده گرفتم.
هیچ وقت با بی فکری و سطحی نگری اجازه ندیم آدمها فرصت آسیب زدن به ما رو پیدا کنن :)
گفتم به خدا اعتقاد داری
گفت ممنون که پرسیدی؛ نمیدونم وجود داره یا نه اما اینکه تو و مادرم به خدا معتقدید حالمو خوب میکنه.
گاهی بهش فکر میکنم. زینب همه ی خاطرات یتیم نرگس ها رو برام شست...
یه دخترکوچولوی خوردنی به من سپردن که قراره براش مادری کنم.
شبها بیدار میشم برای تماشای ایشون و به آهستگی نوازشش میکنم.
به مرور اینجا بیشتر از ایشون خواهید خواند.
از نامه ها و نرگس هایی که زیر برف پاک کن ماشینم میگذاشت یکسال گذشت و دیشب باهم به مرحله ی چای رسیدیم.
بین راه آهنگ پرواز تهران شیراز رو گوش میدادیم. گفتم ببین چقدر باشکوهه یکی اینطور با محبت نگاهمون کنه؛ گفت "یکی" همینطوری نگاهتون میکنه فقط شاعر نیست.
باهم رفتیم شاخه نبات...مسیر برگشت فکر میکردم من اگر حافظ بودم تو همانی بودی که قسمم میدادند به تو. به شاخه نباتم.غرقم در شیرینی مهربانیهات.