دوچرخه چقدر شبیه زندگی لاک پشتی هست؛ تنهایی آدم رو به رسمیت میشناسه و احترام زیادی برای فردیت قائل میشه؛به این دلیل که در تنهاییش حرکت هست و اختیار. نمیدونم شاید هم از ذوق زدگی یاد گرفتن دوچرخه سواری دارم درباره ش شاعرانه نظر میدم:)
نگرانت بودم...که دلتنگی آزارت نده و دوری دردناک نباشه. میگن حس نمیکنی.این خوشحالم میکنه.
*عنوان از حافظ
"نگارستان" به شدت درست میگه که " بدی دوره های افسردگی این هست وقتی ازش بیرون میای و نگاه میکنی چقدر روزهای زیادی رو هدر دادی باز افسرده تر میشی!"
زهرا میگفت آدمها وقتی تصمیم میگیرن تنها باشن فقط درباره ی خودشون تصمیم نگرفتن؛ اونها با این کار دیگران رو هم تنها میکنن.
لذت داغ غمت بر دل ما باد حرام
اگر از جور غم عشق تو دادی طلبیم
چون غمت رانتوان یافت مگردر دلِ شاد
ما به امید غمت خاطر شادی طلبیم
حافظ
النجاه فی الصدق
راستگویی فضیلت هست مخصوصا اگر به نفعمون نباشه.
اما اینکه میتونم؟...نمیدونم