همه در تکاپو بودیم ولوله بود فرشید با آرامش پشت میز نهارخوری هندوانه میخورد. علی آقا به فرشید گفت: همه بخاطر شما اسپند رو آتیشن داداش؛ اونوقت شما هندونه میخوری؟ فرشید جواب داد: تو چندتا جبهه باهم جنگیدن خیلی سخته علی؛ گاهی باید بزنی به بی خیالی که سکته نکنی.
خواهری بودم عصبانی که دلم برای غوغای دل برادرش کباب میشد.
درباره ی بخشیدن خودمان مثل اداره مالیات باشیم. حساب را تام و تمام حفظ کنیم و سخت و دیر و با ادله ببخشیم.
اعتراف میکنم در تمام عمرم به اندازه این مدت اخیر کج اخلاق و بد رفتار نبودم. محبت و همراهی خانواده و صبوری دوستانم رو قدر میدونم.
دیشب گفت هرچاله ای در زندگی مثل کلاس بدنسازی هست.
اولش که اتفاق می افته تمام تنت درد داره بعد عادت میکنی حتی روفرم میای بعد از مدتی.
یکی از شاعرانه ترین تعبیرها رو از مرگ شازده کوچولوی اگزوپری داره که فکر میکنه قراره جای دیگه ای بره و اونجا به بدنش نیازی نداره( وقتی مار قراره نیشش بزنه) شازده کوچولو هم تعلقات زیبای زمینی داره؛ بائوباب ها که روزه گی های ملال آورن شاید و گلش و روباهی که برای ترک تنهایی اهلیش میکنه تا دوستش باشه اما در نهایت به جای دیگه ای سفر میکنه.
یه دوستی میگفت" ما رو از غم می ترسونید؟!"
راست میگفت. ما در شکم غم هم باشیم بلدیم شادی بسازیم.