اعتقاد به جهان پس از مرگ حداقل برای ما قشر ضعیف یا متوسط رو به ضعیف این لطف رو داشته که حس کنیم رنج هایی که برای ادامه دادن زندگی تحمل کردیم بیهوده نبوده و یه جایی قراره به نداشته هامون برسیم.جایی به نام بهشت.
فکر میکنم خدا ننشسته با رنج های ما همدردی کنه؛ ما نهایتا بخش ناچیزی از نظم کائناتیم و جزئی از کل هستیم ؛ کلی که ازش بی خبریم. دیشب که اینا رو گفتم بهم گفت تو با این افکارت چرا چادر سر میکنی؟ ربط حرفم رو با جوابش نفهمیدم.
هروقت به حرف دلم گوش دادم که آخی ببخش مگه چی شده ؛ بعدش دیدم چقدر مستهلک کردم خودم رو و چقدر طلبکار ساختم از آدمها. زهرا که پرسید دلت چی میگه گفتم دلم صلاحیت نداره نظر بده. به صدای عقلم گوش میدم.
هربار یک موقعیت رو خارج از توان مون یا خیلی دور از خودمون میدونیم داریم ذهنمون رو فریب میدیم. مواجهه باعث میشه بفهمیم بله شدنیه و بسیار نزدیک و در دایره توان و تحمل ما هست.
اگر بمیرم دلِ موهام واسه دستهات حتما تنگ میشه.
سالن تطهیر بهشت زهرا بودیم که جمله بالا رو گفتم. جواب داد تو اگر بمیری اون لحظه ای که بند کفن باز میکنن صورت مرده رو نزدیکان برای آخرین بار ببینن من زود قیچی درمیارم یه تیکه از موهاتو برای خودم برمیدارم.