اجاره گلخونه چند ماه پرداخت نشده بود و حاج زمان که صاحب زمین بود به استناد یکی از بندهای قرارداد میتونست حکم تخلیه بگیره. سربه زیر رفت و گفت: حاج آقا نداشتم شرمنده حالا هم امر کنید خالی میکنم.
حاج زمان دستی به موهای پرپشت و سفیدش کشید و گفت: مهرسردی نکن! دلم به تو گرمِ نه پول اجاره؛ مهرسردی نکن مرد. سرتو بیار بالا نگاهم کن.
شبی که این خاطره رو گفتی؛ من تو بودم و تو پیرمرد.
نسخه انگلیسی اسناد مناقصه رو داد به من گفت صبح نظرتو بگو؛ گفتم نمیرسم! گفت نمیشه مال سوسنه!
تا صبح بیدار موندم و با کمک گوگل ترنسلیت ترجمه کردم و گزارش نوشتم.
همیشه اونهایی که تونستن ما رو وادار به پذیرش شرایط سخت کنن باعث شدن رشد کنیم.
من و شما سر دو تا موضوع توافق صد در صد داریم!
دوست داشتنِ مریم و گل های شمعدونی.
قرار شد تلخی های گذشته را تکرار نکنم .
فاصله را حفظ کنم .
سردی و بی مهری نکنم.
همه ی حواسم را جمع میکنم مزه ی امروز از جانم پاک نشود.
بهار امسال به دلیل حجم کارش بهار سختی هست.سخت ترین بخش این بهار فروردینش بود. فروردین امسال بیش از هر وقت دیگه ای نوشتم؛ زندگی گاهی باعث سایش روح میشه در اون لحظه ها نوشتن کنسرو اسفناج هست و من تنبل ترین ملوان زبل جهان!