شیرجه در کم عمق

آدمها لزوما قدرنشناس نیستن. شکل محبت کردن ما گاها صحیح نیست. مثل سیل نباریم؛ نم باران باشیم.

یه جاده ی جدید

شادمهر داشت برای خودش میخوند: از آدمهای شهر بیزارم/چون با یکیشون خاطره دارم/به من نگو با عشق بی رحمی/من زخم دارم تو نمیفهمی...

گفت فاطمه تو واقعا زخم عاطفی رو نمیفهمی. اصلا نمیفهمی...بعد گفت راستی تو که میگفتی شادمهر مبتذله؟ گفتم یعنی مبتذلها رو نمیشه دوست داشت؟ 

دولت آن است که بی خون دل آید به کنار*

انقدر خودت رو خسته ی راه نکن که وقتی رسیدی بمیری.

پیش رندان رقم سود و زیان این همه نیست*

چهل روز که بشه یه فصل تازه از راه میرسه و گذشته میشه عطر اسفندی که برای فروردین دود شده. داره چهل روز میشه و این یعنی درختی که زیر بارِ برف کمر خم نکرده شایستگی شکوفه زدن و معاشر عندلیب شدن داره.

هر رویا ،جنینی هست که ممکنه هرگز متولد نشه

نه که از شکست بترسم یا به خودم امید واهی بدم. فقط دیگه سنگ مفت گنجشک مفت رو بازی جذابی نمیدونم چون عمر مفت نیست. اتفاقا خیلی ارزشمنده تک تک روزها و لحظه هاش. از عقلم پیروی میکنم.میگه آروم باش معجزه ای در کار نیست.

مطیع عقل باش تا کامروا باشی

از طرفی عقل میگه هیچ وقت یه آدم رو دوبار امتحان نکن. عقل دل نیست که به حرفهاش وقعی ننهیم؛ عقل پروردگاره....خوب الحمدلله دوراهی حل نشد در حالی که فقط چند ساعت وقت دارم تصمیم بگیرم.

جمعه جان

جمعه برم یا نرم؟ برم ولی به اعتبار خودم.

نترسم و هر چی شد بیخیال رد بشم.

نرم بدهکار خودم می مونم بعد نگاه کردن به آینه سخت میشه. با جواب رد شنیدن آدم چیزی از دست نمیده. حتی اگر نشه کمترین حسنش این هست جمعه شب به خودم میگم خوب اینم راه من نیست.

جهان راه خودش رو میره

نظم جهان با خواهش و تمنای ما کاری نداره.

به هم سو شدن تغییرات با خواست شخصی مون میگیم معجزه.

درک صحیحی از جهان نداریم.

آزمودم عقل دور اندیش را*

من آزادی نمیخواهم که با یوسف به زندانم

ای هیچ برای هیچ بر هیچ مپیچ*

گفتم صاحب آثاری که دیدیم چند ساله هستن؟ نشونم داد گفت سی. از درون آب شدم از خجالت. سپهر دید منو، فهمید چه حالی دارم. گفت الان ناراحتی که 27 سالت هست هیچ کاری نکردی؟ شرط می بندم داری فکر میکنی اگر 40 سالگی بمیری چقدر بی دستاورد و بی حاصل مردی!  واقعا با همین کلمات و ادبیات داشتم فکر میکردم...یه صدایی پیچیده در سرم که میگه: آخرش هم هیچی.