چارتار که گوش میکنم همه ی مشامم را بوی دود پر میکند؛ مثل وقتی که از ترس خالی شدن باک بنزین در ترافیک روزهای تعطیل جاده شمال کولر را خاموش میکنی و شیشه ها را پایین می آوری تا نفس بکشی اما نفسهات مزه ی دود میگیرد. لنت ترمزهایی داغ کرده،آدم هایی پریشان که از تمام رویای شمال دلشان یک اتاق خنک و دوش آب سرد میخواهد. آدم های خسته از اشتباهات تکراری.
بخشی از آهنگ آدینه چارتار
گفتم روزهات روزی چند؟ ساعتی چند؟ میخوام ببینم پولم میرسه چند ساعت واسه خودم بخرمت؟ که گرفتار نباشی خسته نباشی آن کال نباشی. گفت ناسزا میگی یا ابراز محبت میکنی؟ گفتم دارم شرح درد میگم.معلوم نیست؟!
خدا لابد دلش به حال بشر سوخت که آخ را آفرید.
آخ صدای پرت شدن از بهشت روی زمین بود.
آدم گفت آخ و فکر کرد دردش نوشِ جانم؛ سیب نخورده در بهشت می ماندم که بهشت جهنم میشد برایم. حالا حداقل روی زمین بهشت بهشت است سیب سیب است و من آدمم. وگرنه که همش درست بودن و چشم گفتن خدا را هم شاید خسته میکرد.
روز جهانی بوسه رو با تاخیر اینطوری گرامی بدارید:
یکی از آرزوهاتون رو بغل کنید و ببوسید!
غم عشق را هنر انقدر عزیز و نازپرورد کرد.ادبیات و فیلم و شعر و موسیقی به آن قداست داده.
شما کسی را که دارو مصرف نمیکند تا درد را ماندگار کند تقدیس میکنید؟ کش دادن چرک و خون را چرا وفاداری قلمداد میکنیم؟
برایش تعریف میکردم وقتی بالای سر کسی که دوستش داری باشی و خوابش را تماشا کنی.قفسه سینه اش که بالا و پایین میرود و نفس میکشد. ببین مگر قد بلند تر از اینکه نفس بکشد شادمانی ای هم هست؟
گفت تماشای آنلاین بودنش همین حال را به من میدهد. وقتی آنلاینه یعنی داره به صفحه چت نگاه میکنه و منم دارم همونجا رو نگاه میکنم. انگار قرار گذاشته باشیم هرشب ساعت ۹ هر جا باشیم به ماه نگاه کنیم. آنلاین بودنش یعنی دارد نفس میکشد. نفس کشیدنش یعنی همه چیز. همه چیز بی هیچ کم و کاست.
گاهی همه ی تلاشمون رو میکنیم اما نمیشه. همه ی تلاشم رو کردم.دنبال دلیل نمیگردم که چرا نشد؛ از ماجرا یه داستان اساطیری و فلسفی نمیسازم.نشدن رو می پذیرم و میرم دنبال باقی زندگی. فقط برای چند روز" ای زندگی بردار دست از امتحانم"*
* از فاضل نظری