گاهی تغییر دردناکه؛ حالا فکر کن هرزمان که واقع بشه از درد کم نمیکنه. پذیرش دردش نقطه شروع یک شرایط مثبت تر هست. سوال مهم اینجاست که توان پذیرشش رو داریم یا نه. میتونیم خودمون رو مجاب کنیم به پذیرش درد؟ به شروع یک تغییر تازه؟
گاهی تغییر دردناکه؛ حالا فکر کن هرزمان که واقع بشه از درد کم نمیکنه. پذیرش دردش نقطه شروع یک شرایط مثبت تر هست. سوال مهم اینجاست که توان پذیرشش رو داریم یا نه. میتونیم خودمون رو مجاب کنیم به پذیرش درد؟ به شروع یک تغییر تازه؟
یاغی گری ابدا نشونه یک شخصیت مستقل نیست. چندان که حساسیت و زودرنج بودن نمیتونه ما رو قانع کنه با یک شخصیت استاندارد طرفیم.
امروز که بالاخره مجوزش صادر شد فکر کردم 19 ماه انتظار به قدری فرساینده بوده که اگر دوز حماقتم بزنه بالا و غیرمنتطقی باشم میگم اصلا نمیخوامش.
شاید این نگاه بدبینانه ای هست که حرفهای آدمها رو جدی نگیریم ولی خود من برای مثال؛ نظر و ایده م درباره موضوعی هرچی که هست تصور میکنم بر مبنای همون ایده ها عمل میکنم در حالی که رفتار و عملکردم به تربیتم؛ محیط اجتماعیم، خانواده م و ارتباطاتم ربط و ازش تاثیر میگیره و ممکنه متفاوت از نظراتم و تفکرم باشه ....آدمها این رو درباره خودشون نمیدونن چندان که ما هم درباره خودمون.
صاحب دلی میگفت به اُم برسه زودگذر هم میشه؛ اولش سخته...دوم سوم پنجم هفتم دیگه آسون میشه...به اُم رسید.
انگار یه بخشی از حافظه م رو گم کردم. ایمیلی که چهارده ساله دارم ازش استفاده میکنم دیگه باز نمیشه.