دیروز عصر به بچه ها گفتم غیبت غیرموجه هست. دربی اصلا دلیل موجهی برای غیبت دانش آموز کنکوری نیست.
دیشب پیام داد خانم میدونید چقدر دوستتون دارم که روز دربی غیبت نکردم؟ گفتم غیبتت غیرموجه بود. گفت بابام پشت هیچ در بسته ای نمی مونه؛ یه جوری موجه میکرد. من شما رو دوست دارم که به حرفتون گوش میدم.
ایمان یعنی ابراهیم
و تو اسماعیلِ منی
خدا گفت تو رو قربانی کنم
و اطاعت کردم
تو میدونی قلبت پشت ایمانت قامت ببنده یعنی چی
تو میدونی نگاه کردنت و گذشتن ازت چقدر سخته؟
برای اجرِ روزه های ندیدنت و روزهای ندیدنت، بهشت کافی نیست.
تو نورِ کنارِ کوهِ طوری...
خدایا با من حرف بزن؛ با من که کفشهام رو چند قدم دورتر رها کردم.
یه حالِ خوشِ بی توضیح دارم.
آرامشی شبیه احساس بعد از رسیدن، بعد از به دست آوردن.
خسته نیستم؛ چون یه اخ بلند گفتم و عصیان کردم.
قلبم میگه خسته نیستم.
دیروز الهام اومد کلی باهم خندیدیم حرف زدیم گریه کردیم وجان و جهانم رو پر از آرامش کرد.
دیشب اومدم سوار ماشین بشم؛ یک دسته نرگس تازه زیر برف پاک کن ماشین بود.
نرگس هایی که از آن که باید، نرسیده بود.
اما واقعا کی میتونه "باید" تعیین کنه...
شما اگر نبودین من کِی میفهمیدم خوشبختی چیه...
تو چقدر به وقت میرسی همیشه...
خودم رو بیشتر درک میکنم. خودم رو بیشتر شناختم و این قطعا احساس خوشایندی بهم میده. پس از گذران روزهام احساس رضایت دارم...
از آیه 33 سوره ی عنکبوت:
لاتخف و لاتحزن انا منجوک
نترس و غمگین نباش؛ ما تو را نجات خواهیم داد.
یونس که از شکم نهنگ نجات پیدا کرد؛ آتش که بر ابراهیم سرد شد...شده یکی بغلت کنه بعد غم و دلتنگی و خستگی و اعتراضت شسته بشه و فقط حال خوب بمونه؟ ایمان همون آغوشه. ایمان ما رو نه فقط از "جهان فاسد مردم " که از خودمون هم نجات میده.
برای خودمون آغوش بخواهیم یا بسازیم؛ آغوشی از جنس امنیت، جنس ایمان.