امسال تغییر شغل دادم. شدم ناظم شهر لی لی پوت ها.
گفت خانوم چایی روضه ست
نیت کن بخور
چای و نبات...
گفتم اینجا مگه هیئته؟
گفت شبها بله؛ از چای خشک روضه براتون دم کردم.
دلم واسه مامان تنگ شد...برای اینکه هر کاری رو میگفت نیت کن.
میشه تو رو نیت کنم؟ تو رو درخواست کنم؟ تو رو مثل یه سائل بخوام؟
جواب سوالم تو باشی اگر
ز دنیا ندارم سوالی دگر
جواب باش برای جانی که یکپارچه سوال و طلب هست. فقط بگو کجایی.
جلساتشون من رو هم می برد. میگفت آشنایی با مهندس به دردت میخوره.مجوز تله کابین و موافقت اصولی مجتمع تفریحی و تاییدیه وزارت راه برای احداث پمپ بنزین و البته باغداری گلابی و گیلاس و میوه های دیگه.
میگفت من اکثر پیچیدگی های کار اقتصادیم رو پای درختها وقت باغبونی حل میکنم. سرم که به درختها گرم میشه راه حل پیدا میکنم برای هم مانعی.
مریم و فرشید سه تار
امید دف میزد
بابا تنبک
من نی دوست داشتم
مامان میگفت کوتاه بیا ساز چوپهانهاست...
کاش نی بزنی بره ی گمشده ت رو پیدا کنی.
هنوز به خدا بیامرز گفتن های دیگران آلرژی دارم. دلتنگی وارد فاز سخت و نفس گیری شده بود که الان آرومتره...حالم رو پاسداری میکنم مثل یک سرباز غیور که افت نکنه.
روی زمین خاکی داشتم با نوک کتونی کلمه می نوشتم...اسم تو رو نوشتم مربی تنیسم اومد. شتابزده کف کتونی رو روی اسمت کشیدم خاک پخش و پلا بشه تو نخونه.
در همین احوالات شاعرانه بودم یکی گوشه چادر برزنتی روی زمین رو پس زد اومد داخل توپهای ضربه های خارج از کادر زمین رو برگردوند به سبد. من هوارم رفت هوا که آقا نمیبینی حجاب نداریم! چرا اومدی داخل؟! اقاهه گفت بله دیدم اما شما هم مثل خواهرم؛ عیبی نداره! :/
مهندس تماس گرفت گفت خانوم سروری راستی قرارداد امسال رو بستید؟ گفتم بستم ولی نه اینجا. منتظر بودم دعوت بشم برای امضای قرارداد جدید که نشدم؛ الان هم نزدیک هست بنده رفع زحمت کنم. هر نیروی جدیدی معرفی بشه همراهی میکنم کار رو یاد بگیره اما من دارم میرم. گفت شوخی میکنید؟ شما ما رو تنها نمیگذارید. گفتم واقعا دوست داشتم کماکان در مجموعه باشم خاطرتون باشه تنظیم قرارداد جدید رو هم یادآوری کردم اما مجدد گفتنش سماجت بود.
خیلی چیزها در ذهنم بود که به مهندس نگفتم. من یه عمر محدود دارم. چرا باید وقت نامحدود بدم به آدمها؟ فقط فیلمها و شعرها منتظر موندن و لاقیدی رو تحسین میکنم. واقعیت زندگی چیز دیگه ست. به هیچ کس نمیشه برای ابد فرصت داد. دوست داشتم کنارشون بمونم اما چقدر صبر میکردم برای مدیری که آگاهی از تعهدکاری و ارادت کارمندهاش سهل انگارش میکنه. به جای جنگیدن برای تغییر، میشه بی سر و صدا رفت.
از غار خودم اومدم بیرون دیدم همه دارن سریال " مانکن " می بینن و میخ تلویزیون شدن.
اومدم بستنی و میوه بخورم اما نشستم نگاه کردم... زندگی یه کاور خوب داره یه عمقِ...
برای همه ی ما. همه. راستی چقدر ترسناکه دنیا.
پرهام تا من رو دید بغلم کرد گفت دخترم چی شده! چرا پشت پلکت دستمال کاغذی چسبیده؟ تو که میگفتی فقط وقتی به دنیا اومدی گریه کردی و بس.
دیدنش حلواست؛ حرفهاش قند مکرر. پسرک انگار نه انگار ده سال از من کوچیکتره. مردی شده برای خودش و برای همه ی ما. میشه مثل یک درخت در سایه ش نشست و آرامش گرفت. میشه بهش تکیه کرد.