دکتر عمومی شد.همون سال آزمون تخصص داد که قبول نشد.رفت دوسال در یک روستا طرح گذروند.باز آزمون داد شد رتبه یک برد تخصصی. گفتم شما کجا ما کجا؛ گفت وقتی رفتم طرح هنوز چندتا شوید مو داشتم الان ببین سرم خالی شده. گفتم من همین الان همه ی موهامو بدم حل میشه؟ گفت میون بر نداره.سختی شب بیداری زحمت میون بر نداره. قرار شده دور نزنم راهشو برم.
حد فاصلی هست بین مظلوم نمایی و نجابت و زورشنیدن .
حد فاصلی که از وقایع برمیاد گمش کردم.
رفتیم همه گالری های خرمندشمالی رو دیدیم با این توجیه حضرت آقا که : حالا تا اینجا اومدیم دیگه!
کنار هر قابی از هر نقاش و مجسمه سازی نگاهش میکردم ایشون با تمام خوب و بدش زیباتر و دلپذیرتر از یک اثر هنری بود. چشمک زد گفت چشمت منو گرفته ها؛ خنده م گرفت. گفتم چه جورم؛ اساسی .
تصمیم گرفتن فی نفسه کار سختی هست چون باید مسئولیت عواقبش رو بپذیریم.تصمیماتی که برای بازه طولانی مدت میگیریم سخت تر هست به طبع. از مشورت با آدمهایی که دورترها رو می بینن غافل نشید.اونها بخشی از راه حل مسئله هستن.لطفا عقل رو گرامی بدارید و هشدارهای آگاهانه ش رو جدی بگیرید.
گاهی شرایط می پذیریم که دامنه آسیب برای خودمون کم بشه. دست از تلاش برمیداریم تا پذیرش آسون تر بشه.
یه چیزایی رو به روی خودمون نمیاریم اما نه رد میشه نه حل میشه
تبدیل میشه به سردرد گرفتگی گردن سوزش معده تپش قلب
اینا رو دکتر گوارش و ارتوپد و .... نمیتونن حل کنن.
مگه دلایل خوب بودنمون رو به رای عمومی میگذاشتیم که حالا دلایل بد بودنمون رو به سمع و نظر دیگران برسونیم؟خطای تو پیش من جاش امن تره؛ خطای من پیش تو.چرا باید بقیه بدونن چی بین من و تو گذشته.
بقیه اگر کمک بلد بودن به خودشون کمک میکردن، من اگر بخوام منتظر کمکی باشم فقط از جانب تو هست... خیلی ها به دل من به روحم نزدیک و محرمن؛ اما به رابطه ما نه.پس بذار معمای حل شده ی دیگران نباشیم و جواب رو خودمون بدونیم.
هر ماه فکر میکنه بارداره
هر ماه پابه پاش شاد میشم و منتظر می مونم تا مطمئن بشیم بارداره
هر ماه میفهمیم باردار نبوده .
دو سال اینجوری گذشت و حالا خسته ست و من نمیدونم با این همه خستگیش چه کنم.