کم سن تر که بودیم به جمع بودن کنار دوستان فکر میکردم؛حالا با هر ویژگی ای. و برای من که در خانه شلوغی که آدمهایش یکسان نبودند بزرگ شدم این شیرین بود. حالا در میانه ی 27 سالگی نگاهم تغییر کرده؛ در روابط دوستانه به شلوغی اش فکر نمیکنم. نه سر غرور و تفاخر....اما با بعضی ها دلم با چای خوردن هم نیست چه برسد به ساعتی همراهی.
یه جایی از فیلم سنتوری بهرام رادان میگفت:همه چیزهایی که به من گفتی به اونم میگی؟
با کلی تلاش گریه کردم امروز...مگه می اومد اشک! امید میگه آدمهایی که از آخرین گریه شون خیلی گذشته یا اصلا گریه نمیکنن خیلی وقته مردن؛فقط دفن نشدن.
وقتی از خودت دفاع میکنی وقتی میخوای ثابت کنی هر مشکلی محصول سوء برداشت و سطحی نگری من بوده؛وقتی از خودت خدا میسازی....ازت ناامید میشم. من به توی پر از حسن و عیب ایمان دارم اما وقتی خدا میشی بنده ای هستم که پرستش خداش رو ترک کرده.
یه آرامش عجیبی داشتم انگار وسط استخر روی اب خوابیده بودم و آسمون رو تماشا میکردم.