به مرحله ی جدیدی از پالایش ذهنی وارد شدم. کنترل افکار و کلامم درباره یک موضوع خاص.
اونهایی که بزرگتر خوب دارن دارای یک ستاره طلایی هستن اما حدالمقدور اختلافات رو دو نفری بین خودتون حل کنید نه با حضور سایر دوستان و اقوام! اگر جدا بشید رازهای زیبا و غمگینتون باید مال خودتون بمونه نه نقل مجلس دیگران؛اگر هم با هم موندید زخم های مشترک که دوتایی مدارا و صبوری کردید تا ترمیم بشه شما رو نزدیکتر میکنه و به رابطه عمق میده.
یه عکس سه نفره داریم که سر پرهام و سپهر روی شونه های من هست و سمت چپ و راست من نشستند. این عکس یکی از عزیزترین عکسهای دنیاست برای من. نگاهش میکنم صدای قلبم رو میشنوم. قد هردوشون از من بلندتر هست و ساختن این قاب کار سختی بود.
آدمها رو با یک فاصله مشخص خیلی دوست دارم. لزوما نزدیک بودن/شدن منجر به صمیمیت بیشتر نمیشه. دوست دارم همه چی سرجاش باشه؛من به خواص فاصله کانونی اعتقاد دارم.
وقتی قرار بود با هم حرف بزنیم قبلش ویز چک میکردم از مسیری میرفتم که سنگین ترین ترافیک رو داشت.
هیچ چیز به مدد خودش بهتر نمیشه. ندیدم گذر زمان به خودی خود موردی رو اصلاح کنه. تلاش و پشتکار لازمه و سخت کوشی. باید به قدری نسبت که خودمون متعهد باشیم که ادامه بدیم....دستاورد شاید پشت خستگی و ناامیدی و تداوم تلاش ایستاده. تو آخرین امید خودت هستی،از خودت دست برندار.
این هفته و سه هفته ی بعدش نان استاپ حتی جمعه ها مشغول کارم و روزهای سخت و پرفشاری خواهد بود. امیدوارم بتونم طاقت بیارم و تنبلِ درونم بیقراری نکنه. رشد کردن در تاب آوری هست و من دارم تلاش میکنم بی تابی نکنم و به استقبال روزهای پیش رو برم.
ساعت 3 صبح تا سپیده صبح فکر میکردم دیگه میدونم درست چیه ولی من الان یه جای دیگه ام تغییر مسیر انرژی زیادی میخواد. یاد دیالوگ فیلم شیدایی می افتم:خوب بودن یه جونی میخواد که من ندارم. یه همچین حالی.
استاندارد بودن خوبه ولی ممکنه در اولویت نباشه.
اجازه ندین هجمه تبلیغات و استاندارهای اجتماعی شما رو فلج کنه.