من که به خط اتو لباس و واکس کفشم اهمیت میدادم 17 فروردین 98 وقتی در سردخونه ی بیمارستان رو بستن؛ پشت در در پیاده رو کف زمین خوابیدم و زل زدم به گنجشک های روی چنار و اشکهام سر میخورد و از کنار گوشم میریخت لای موهام و روی آسفالت....هفته بعد رفتم سرکار و ادامه دادم به زندگی. روان انسان قوی تر از اینهاست و این در عین عظمتش بسیار ترسناک و تکان دهنده ست.اینها که در ذهنم تداعی میشه در حالی که برای خودم آرزو میکنم به قدر دردی که کشیدم رشد کرده باشم.
امسال که مامان نبود با ورژن جدیدی از فاطمه مواجه شدم. کرگدنی شدم که در دلش یک گنجشک خیس و زخمی زندگی میکند.
خیلی اتفاقات در زندگی هست که در لحظه دردناک جلوه میکنه اما با گذر زمان ثمر میده و طور دیگه ای به چشم میاد.گاهی از دور که به یک شکست نگاه کنی و جزئی نگری رو پشت سر بگذاری یک موفقیت می بینی.
زمان دادن و فاصله گرفتن باعث میشه از نظرگاه تازه ای به خودت و جهان نگاه کنی؛ فاصله گرفتن از هر اونچه که بخش مهم جهانت بوده یا هست.
تربیت جهان مصرف گرا به تو میگه هرچیزی انقضا داره؛ پس تا انقضاش تموم نشده استفاده ش کن...این نگاه رو حتی خیلی از ما به روابط هم داریم. همه چیز در سطح لذت لحظه ای تنزل پیدا کرده حتی احساس ما به انسان ها.
زندگی گاهی شبیه تخته نرد میشه.مهره ت رو زدن و بیرون بازی هستی؛ همه ی شش خونه ای که باید ازش شروع کنی دوبل پر شده و تو هرچی جفت میاری بازی نداری...
حال این روزهام رو دوست دارم
آرامش دارم
آرامش، برای من خیلی عزیز و محترم هست.
خوشحالم که تونستم عبور کنم و به امروزم برسم.
مثل گریه روز آخر کلاس اول دبستان بود.
دلتنگی رو تجربه میکردیم و ازش عبور میکردیم.