گفت این آدم باعث شکسته شدن خیلی از حرمت ها شد.خطاش رو که یادمون نمیره.
خودمو قورت دادم نگفتم حضرت پروردگار چون شما به مقام خدایی رسیدی و هرکس به شما خطاهاتون رو یادآور بشه فاقد شعور هست و حکمت کارهای شما رو فهم نمیکنه کل تقصیر رو متوجه " این آدم" دونستیم و شما سیاوشی شدی که به سلامت از آتش گذشته وگرنه اون که مستحق سوختن بود تو بودی نه ایشون.
چرا وقتی در برابر اشتباهشون سکوت میکنیم باور میکنن خطایی نکردن؟!