به امید و مریم گفتم بیاید عکس سه نفره بگیریم. دوتاشون که هستن انگار چند قاره به وسعت جهان من اضافه میشه.
عکسهای حافظه گوشی سهوا پاک شد! از عصر گیجم؛ انگار شناسنامه و کارت ملی م رو گم کردم. برای اثبات هویتم به حافظه بصریم نیاز داشتم. حافظه ای که بشه شبیه یک سند مالکیت به دیگران و خودم یادآوری کنم.
حداقل هفته ای یکی دو روز کوله تون بندازید رو دوشتون برید کوه! کوه مرکز بازیافت و تبدیل احساسات و قوای انسانی هست و خستگی و حال بدتون رو به انرژی و حال خوش تبدیل میکنه. در راه برگشت عصاتون که به سنگ ها میخوره یه جنگاور تازه نفس هستید که برای ادامه زندگی آماده ست.
هلیا ! پدرت به من گفت وقتی منتظر بوده تو رو برای اولین بار ببینه دکتر بهش گفته قلبت دیگه نمی تپه.من نمیدونستم به پدری که بچه ش رو لحظه تولد از دست میده چه طور میشه دلداری داد. مامانت مدام دستش رو میذاره جای لگدهای پاهای کوچولوی تو و اشک می ریزه. شاید تو بتونی از راه دور آرومش کنی.
داشت سوار ماشین میشد یکباره چشمش خورد به گوشه سپر. گفت: شکسته، چرا عوضش نکردی؟ گفتم خیلی معلوم نیست.جواب داد: معلومه؛ تو چشمت عادت کرده.
گاهی فکر میکنم ما در ذهنمون جهان باقی رو ساختیم فقط به این دلیل که ناکامی هامون تبدیل به سرخوردگی نشه. ایمان داشتن به ندیده ها و فلسفه بافتن درباره اثباتشون...شاید این تنها راه باقیمونده ست که از ادامه مسیر منصرف نشیم .
*عنوان از سعدی