درون هر آدمی پر از غار نمکی و سنگواره های تاریخی و تندیس هست که بیرونش نشون نمیده اما تمام اینها بخشی از زیبایی های وجودی یک انسان هست. نمیشه چون چاله های دروغ و تاریکی های دورویی درون یک انسان هست بگی فاقد انسانیت هست. از نگاه مطلق گرایی که انسانیت رو مقارن با تمام فضیلت های انسان کامل میکنه گریزانم. انسانیت یعنی نورها و تاریکی های توامان. نمیشه چون دریا در حدی نیست که انتظارات ما رو از استخر برآورده کنه بگیم زائده یا زیبا نیست. باید عادت به "همه چیز رو عالی خواستن" رو ترک کنیم تا زندگی مطبوع بشه.