وقتی یکی خیلی اهمیت داره وقت صرف میکنم دلخوری م رو میگم؛ فرصت میدم بشنوم ترک های کوچیک ارتباطم رو خراب نکنه. وقتی یک نفر از دایره اهمیت خارج بشه شبیه تابع یکنواخت برخورد میکنم. از صبح ازل تا شام ابد باهم خوبیم و مشکلی هم اگر باشه با خودم حل میکنم که چرا به آدمی بی فکر جایگاهی دادم که ناراحتم کنه. امیدمون که از ارتقای سطح درک آدمها قطع بشه پذیرش آدم ها ساده تر هست.