نهار دیروز رو با هم خوردیم و از قبل گفته بود نهار مناسبت داره. قرار بود خیلی جدی به من تذکر بده که چرا اولویت اول زندگی خودم نیستم و چرا دیگران انقدر مهمن همیشه؟
پیش دانشگاهی که بودم دوستی داشتم که میگفت فاطمه تو سیاهی لشگرها رو انقدر جدی میگیری انگار نقش اول هستن. باور کنم ده ساله همون آدمم و بهتر نشدم؟