کوتاه اومدن برای پیش برد زندگی خانوادگی یک فضیلت زنانه ست فقط؟
یا اصلا عقب نشینی از اولویت های شخصی ، رفتاری قدرتمندانه ست یا ضعفی رو در ما بیان میکنه؟
زن بودن چرا سبب میشه گاها نقش دوم و سوم داستان زندگی خودمون باشیم؟